Wytyczne typograficzne dla autorów książek

Poniższe wytyczne obowiązują autorów, którzy samodzielnie wykonują skład i łamanie tekstu.

Uwaga nt. stron tytułowych i oprawy publikacji:

Dla każdej publikacji Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej przygotowuje pierwsze cztery strony: przedtytyłową, przytytułową, tytułową, redakcyjną, a także okładkę utworzoną w oparciu o ujednolicony projekt graficzny.

Wydawnictwo przewiduje oprawę miękką klejoną dla wszystkich publikacji. W uzasadnionych przypadkach oprawa monografii może być twarda klejona.

1. Tekst i kolumna

Całość pracy powinna być złożona czcionką Times New Roman. Zrąb główny tekstu pracy należy złożyć czcionką wielkości 11 pkt. Rysunki i tablice należy zmieścić w wielkości kolumny. Wymiary kolumny (pole zadruku książki) są następujące:

• szerokość – 12,6 cm;
• wysokość – 20,0 cm (wraz z numeracją strony).
• Przy numerach stron na dole marginesy wynoszą:
• margines górny – 5,5 cm;
• margines dolny – 5 cm;
• marginesy prawy i lewy – 4,2 cm;
• stopka – 3,8 cm.

Przy numerach stron na górze marginesy wynoszą:

• margines górny – 5,5 cm;
• margines dolny – 5 cm;
• marginesy prawy i lewy – 4,2 cm;
• nagłówek 4,7 cm – wtedy numery stron znajdują się na górze.

Wcięcie akapitowe powinno mieć wielkość 0,5 cm i w całym tekście powinno być identyczne. Należy tak dzielić wyrazy, aby nie powstawały zbyt duże odstępy między nimi. Interlinia powinna być pojedyncza. Nie dopuszcza się rozpoczynania nowej kolumny ostatnim wierszem akapitu z poprzedniej strony (tzw. bękartem) oraz zostawienia u dołu kolumny pierwszego wierszem (tzw. szewcem). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki itp.

Nie pozostawia się na końcu wiersza:

• tytułów znajdujących się przed nazwiskiem;
• inicjałów imienia przed nazwiskiem;
• cyfr arabskich i rzymskich;
• skrótów (tj., np., tzn., tzw., s. ...);
• spójników (a, i, o, u, w, z).

2. Struktura książki

Książka powinna składać się z następujących elementów:

• strona przedtytułowa*;
• strona przytytułowa*; 
• strona tytułowa*;
• strona redakcyjna*; 
• spis treści**; 
• obcojęzyczny spis treści; 
• streszczenie (abstract) w języku polskim i angielskim (dla monografii) wraz ze słowami kluczowymi (keywords)**; 
• wykaz skrótów i symboli**; 
• przedmowy (wstępy) niepochodzące od autora dzieła**; 
• wstęp**; 
• tekst główny (zrąb główny), pierwsze strony poszczególnych rozdziałów**; 
• posłowie**; 
• literatura (bibliografia, piśmiennictwo)**; 
• słownik użytych terminów**; 
• indeksy (w kolejności: indeks osobowy, indeks geograficzny, indeks rzeczowy)**; 
• załącznik**.

* – strony przygotowywane przez Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej  

** – paginacja oprócz pierwszej strony (w przypadku żywej paginy)

3. Daty

W całej pracy stosujemy jednolity sposób zapisu dat (DD-MM-RRRR), np.:

• 12.02.2010 roku;
• 12 lutego 2010 roku.

Daty stanowiące ramy chronologiczne zapisujemy w pełnej formie, np. w latach 1990‒1999, a nie: 1990‒99. Ta sama zasada odnosi się również do określania przełomu lat, które oddzielone są od siebie ukośnikiem, np. 1990/1992, a nie: 1990/92.

Dopuszcza się stosowanie skrótów oznaczających rok (r.) oraz wiek (w.), jednak w całej pracy muszą być one stosowane konsekwentnie w jednolitej formie – pełnej lub skróconej. Nie stosujemy skrótu l. dla oznaczenia lat.

4. Podział tekstu i numeracja

Zaleca się stosowanie numeracji wielorzędowej:

• rozdziały: 1, 2, 3, 4, ... itd.    
• podrozdziały pierwszego stopnia: 1.1., 1.2., 1.3.… itd.
• podrozdziały drugiego stopnia: 1.1.1., 1.1.2., 1.1.3. … itd.

Wstęp do książki, w przeciwieństwie do przedmowy autora, może być włączony do ogólnej numeracji i stanowić jej pierwszy rozdział.

Przykładowe wielkości czcionek, style tytułów rozdziałów i podrozdziałów:

Tytuł rozdziału

Czcionka: 13 pt, pogrubienie, odstęp przed: 12 pt, po: 6 pt, specjalny wiersz – pierwszy wiersz, co 0,5 cm, wyrównanie: na lewo + wyrównanie: 0 cm, styl: szybki styl, na podstawie: normalny, następujący styl: Normalny.

Tytuł podrozdziału

Czcionka: pogrubienie, odstęp przed: 12 pt, po: 3 pt, specjalny wiersz – pierwszy wiersz, co 0,5 cm.

Tabulatory: 0 cm, wyrównanie: na lewo + wyrównanie: 0 cm +.

1. Tytuł rozdziału

Czcionka: 15 pkt, pogrubienie, odstęp przed: 12 pkt, po: 6 pkt, specjalny wiersz – pierwszy wiersz, co 0,5 cm, wyrównanie: na lewo + wyrównanie: 0 cm, styl: na podstawie: Normalny.

1.1. Tytuł podrozdziału

Czcionka 13 pkt: pogrubienie, odstęp przed: 12 pkt, po: 3 pkt, specjalny wiersz – pierwszy wiersz, co 0,5 cm tabulatory: 0 cm, wyrównanie: na lewo + wyrównanie: 0 cm, styl: na podstawie: Normalny.

1.1. 1. Tytuł podrozdziału

Czcionka 11 pkt: pogrubienie, kursywa odstęp przed: 12 pkt, po: 3 pkt, specjalny wiersz – pierwszy wiersz, co 0,5 cm tabulatory: 0 cm, wyrównanie: na lewo + wyrównanie: 0 cm, styl: na podstawie: Normalny.

5. Paginacja i żywa pagina 

Do paginacji używa się liczb arabskich i nie należy stosować numeracji dwuczłonowej (np. 1.1 lub A1).

Prosimy o numerowanie stron tak, aby spis treści zaczynał się na stronie piątej, a kolejny element tekstu zaczynał się na stronie nieparzystej.

Paginacja zwykła – numery stron należy umieszczać na dole w lewym rogu lub na środku strony dla stron parzystych, a w prawym rogu lub na środku dla stron nieparzystych.

Paginacja ciągła – obejmuje się nią wszystkie stronice książki, od pierwszej do ostatniej. Rozpoczyna się ją od strony tytułowej (lub przedtytułowej).

Żywa pagina (na górze strony) – numery stron znajdują się w lewym górnym rogu dla stron parzystych, w prawym górnym rogu dla stron nieparzystych wraz z tekstem w niej zawartym.

W przypadku żywej paginy numery stron są  niewidoczne na następujących stronach:

• na kartach czwórki tytułowej, pierwszych stronach rozdziałów, artykułów, spisu treści, przedmów i skorowidzów;
• na wakatach (pustych stronach);
• na stronach pokrytych całkowicie ilustracjami, tabelami, wykresami itp.

Tekst żywej paginy powinien być złożony stopniem mniejszym niż w zrębie głównym, rozstrzelony. W przypadku długich tytułów stosuje się jego skrócenie w logiczny sposób i kończy się wielokropkiem.

W książce będącej dziełem jednego autora na stronicach parzystych umieszczamy tytuły partii tekstu wyższego rzędu (część, rozdział), na stronach nieparzystych – tytuły partii tekstu niższego rzędu (podrozdział). Do żywej paginy wprowadza się tytuł rozdziału, który rozpoczyna się na danej stronie lub jest w całości kontynuowany.

W książce będącej pracą zbiorową na stronicach parzystych umieszczamy imiona i nazwisko autorów, na stronach nieparzystych – tytuły dzieł.

Nie należy stosować wariantu żywej paginy na górze strony, a numeru stron na dole.

6. Wyliczenia w tekście

Sposób oznaczania list wyliczeniowych w tekście powinien być ujednolicony. W obrębie jednej publikacji należy się ograniczyć do stosowania jednego rodzaju wyliczeń oraz jednego symbolu wypunktowań. W przypadku gdy są to wyliczenia (wypunktowania) kolejnego rzędu, stosujemy wcięcie akapitowe, które jest większe od poprzedniego.

7. Imiona i nazwiska

Imiona i nazwiska cytowane w tekście należy zapisywać jednolicie w całej pracy:

• pełne imię i nazwisko; w przypadku powtórzeń możemy stosować inicjał imienia i nazwisko;
• stosować oryginalną formę pisowni imienia i nazwiska, zaś te zapisane alfabetami niełacińskimi zaleca się poddawać w transkrypcji na język polski według stosownej normy.

8. Skróty

Skrótem nazywamy skrócony zapis wyrazu lub połączenia słownego, np. dr, prof., MNiSW, IEEE. Posługiwanie się skrótami w obrębie całej pracy powinno być jednolite i konsekwentne, zgodnie z obowiązującą normą.

Jeśli w tekście występuje mniej niż dziesięć skrótów, należy je objaśniać tuż po pierwszym wystąpieniu – w tekście lub przypisach dolnych. W sytuacji gdy pojawia się więcej niż dziesięć skrótów lub ustala się je tylko dla danej publikacji (nie są powszechnie znane), należy sporządzić uporządkowany alfabetycznie wykaz skrótów i ich objaśnień.

Odesłania do obiektów:

– jeśli w zdaniu następuje bezpośrednie odesłanie do obiektu (tabeli, ilustracji lub rysunku) opisanego przy użyciu skrótów (Tab., Il., Rys.), należy je rozwijać, np.: „Na rysunku przedstawiono…”;

– jeśli w zdaniu nie następuje bezpośrednie odniesienie do obiektu (tabeli, ilustracji lub rysunku), skrót można zapisać tak, jak wystąpił w opisie pod obiektem i w nawiasie okrągłym, np. (Rys. 16) lub (zob. Rys. 16).

9. Znaki interpunkcyjne: dywiz, półpauza, ukośnik, nawias

Dywiz (łącznik) – znak wewnątrzwyrazowy, nie oddzielany spacjami; jest stosowany w określonych przypadkach:

• w łączeniu przedrostków z nazwami własnymi;
• przy przenoszeniu wyrazów;
• w łączeniu dwuczłonowych nazwisk oraz nazwiska z pseudonimem (np. Edward Rydz-Śmigły);
• w łączeniu dwóch równorzędnych przymiotników i czasowników oraz wyrazów określających cechy, funkcje osoby i przedmiotu (np. czarno-biały, kupno-sprzedaż);
• z członem niby- i quasi- ;
• w łączeniu wyrazów występujących zawsze razem (np. esy-floresy);
• dla przymiotników złożonych, występujących po sobie, różniących się tylko pierwszym członem (krótko- i długoterminowy);
• w wyrazach złożonych, których pierwszy jest liczbą (XX-lecia);
• w wyrazach utworzonych od skrótów (PTTK-owskie).

Pauza (dla większej estetyki tekstu stosuje się półpauzę, którą można wywołać korzystając ze skrótu klawiaturowego Alt+0150) ‒ znak wewnątrzwyrazowy, oddzielany spacjami i znajdujący się między dwoma wyrazami, cyframi lub liczbami, np.:

• zastępując sformułowanie od... do... w zakresach liczbowych (s. 5–10);
• wyrazy przeciwstawne;
• między słowem a wyjaśnieniem pojęcia czy rozwinięciem skrótu.

Ukośnik umieszczony między wyrazami pełni funkcję rozłączności (albo, i, a także do wyboru), bardzo stromy zaś w zapisie ułamkowym zbliżony jest do 45˚, stosuje się do oznaczenia ułamka, przełomu roku czy wieku. Ukośnik rozdzielający pojedyncze wyrazy lub liczby należy pisać bez spacji (np. dowód/paszport; 1990/1992), jednak ukośnik rozdzielający wyrazy i wyrażenia lub same wyrażenia należy pisać ze spacją z prawej strony lub z obu stron (np. Politechnika Lubelska/ Lublin University of Technology lub: Politechnika Lubelska / Lublin University of Technology).

Nawiasy mogą mieć różną postać:

• okrągłe stanowią uzupełnienie i objaśnienie tekstu głównego lub alternatywnego sformowania oraz wtrącenia itp. Unika się podwójnego stosowania nawiasów okrągłych (nawiasów okrągłych w nawiasach okrągłych);
• kwadratowe są stosowane do: oznaczenia zapisu fonetycznego w opisie bibliograficznym lub  rozszyfrowania danych ze źródeł innych niż karta tytułowa, podawania informacji o autorze po cytacie, oznaczania przypisów występujących na końcu rozdziału, np. [1], [8–15], ale nie: [8,9,10,11, 12,13,14,15] ani [8]–[15].

10. Wzory i jednostki miar

Wzory matematyczne powinny być składane zgodnie z polską normą BN-65/7440-05, która przewiduje ścisłe reguły wyróżniania elementów zapisu matematycznego odmiennym krojem pisma. Kursywą (pismem pochyłym) wyróżniamy:

• litery oznaczające liczby, wielkości zmienne i stałe oraz punkty geometryczne;
• oznaczenia funkcji;
• oznaczenia literowe i skróty literowe występujące w indeksach dolnych i górnych (z wyjątkiem skrótów dwu- lub trzyliterowych).

Antykwą (pismem prostym) zapisujemy:

• liczby arabskie i rzymskie, także w indeksach;
• oznaczenia i skróty jednostek miar;
• skróty złożone z dwóch lub większej liczby liter;
• stałe symbole funkcyjne;
• liczby specjalne: π, e (podstawa logarytmu naturalnego);
• prawdopodobieństwo, np. P(A), wartość oczekiwaną E(x);
• wariancję zmiennej losowej D2(X), znak przyrostu Δ.

Kursywą półgrubą wyróżniamy wektory.

Antykwą półgrubą (pismem prostym półgrubym) wyróżniamy macierze.

Wzory można numerować, umieszczając numer po prawej stronie w nawiasie okrągłym, dzięki czemu można się na nie powoływać w tekście.

Między znakami matematycznymi a liczbami lub symbolami stawiamy spację.

Przy wstawianiu symboli należy korzystać z gotowych symboli, które znajdują się w zbiorze edytora, można je też wywołać za pomocą skrótów klawiaturowych, np. symbol stopnia (Alt+0176).

Jednostki miar należy stosować zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 5 czerwca 2020 r. w sprawie legalnych jednostek miar.

11. Ilustracje

Fotografie, szkice, rysunki techniczne, schematy, wykresy powinny być ujednolicone pod względem graficznym i pod względem oznaczeń literowych i symboli, a ponadto:

• ilustracje powinny mieć podwójną numerację nadawaną w obrębie rozdziałów (np. rys. 5.4.);
• dopuszcza się stosowanie skrótów „Rys.”, „Il.” lub pełnej nazwy "Rysunek", „Ilustracja” w opisie;
• podpisy powinny być składane czcionką wysokości 9 pt; na końcach podpisów nie należy stawiać kropek;
• opis powinien zawierać tytuł ilustracji krótko wyjaśniający, co przedstawia dana ilustracja;
• w przypadku zdjęć powinno się podawać ich autora (opcjonalnie datę wykonania);
• kiedy w publikacji występuje duża różnorodność graficzna, czasem wygodniejszą nazwą jest ilustracja dla całej grupy;
• schematy lub rysunki tworzone w MS Word należy scalić (pogrupować) lub wkleić grafikę zapisaną w formacie TIFF lub BMP (kompresja bezstratna) w rozdzielczości nie mniejszej niż 300 DPI;
• wszystkie elementy wykresów powinny być scalone i zapisane w rozdzielczości nie mniejszej niż 300 DPI.

12. Tabele

Wszystkie tabele/tablice występujące w pracy powinny być ujednolicone i opatrzone tytułem. Każda tabela powinna być edytowana przez autora, niedopuszczalne jest wklejanie tabel pochodzących z innych źródeł jako zdjęcie. Przy cytowaniu danych w tabeli należy podać ich źródło.

Pomiędzy tytułem a tabelą należy zachować odległość 5 mm. Nad tytułem tabeli i pod tabelą powinna być zachowana odległość 8 mm. Podpis i źródło należy złożyć czcionką 9 pkt, zaś sam tekst znajdujący się w niej czcionką w stopniu między 8 a 11 pkt.

Tworząc tabelę, należy kierować się następującymi zasadami:

• powinna mieścić się na jednej stronie i być rozciągnięta do szerokości kolumny tekstu;
• kiedy zajmuje więcej niż 1 stronę, należy na każdej kolejnej stronie powtórzyć jej tytuł i nagłówki (pionowe i poziome);
• nagłówki tabeli powinny być pogrubione;
• jednostki powinny być umieszczone u dołu wiersza nagłówka tabeli w jednym wierszu;
• nie dzielimy wyrazów;
• wiadomości zawarte w komórkach powinny być wyśrodkowane, tak aby była ta sama odległość tekstu od górnej i dolej krawędzi komórki;
• trzeba scalić komórki sąsiednie, kiedy zawierają te same informacje;
• zakresy liczbowe powinny być w jednym miejscu;
• wszelkie wyjaśnienia zamieszczamy w jej ostatnim scalonym wierszu tabeli.

Ogólnie przyjmuje się zasadę, że powinno się wyśrodkować wiadomości zawarte w komórce tabeli, poza danymi liczbowymi, które wyrównuje się do prawej strony. Staramy się, by nasza tabela była rozciągnięta do wielkości kolumny tekstu. Jednostki powinny być umieszczone u dołu wiersza nagłówka tabeli w jednym wierszu. Wszelkie wyjaśnienia zamieszczamy w jej ostatnim scalonym wierszu tabeli.

Numerowanie tabel i ilustracji powinno następować w obrębie rozdziałów, tak aby po etykiecie pierwsza liczba odnosiła się do numeru rozdziału, a liczba porządkowa po kropce oznaczała kolejną tabelę (np. Tab. 1.2.).

13. Przypisy

Przypisy dolne składamy stopniem pisma o dwa punkty mniejszym niż zrąb główny z pojedynczą interlinią. Wyróżniamy następujące rodzaje przypisów:

• przypisy bibliograficzne, zawierające opis bibliograficzny pozycji będącej źródłem rozważań czy cytatów. W ich obrębie wyróżnia się:
  • przypisy dolne, zawierające opis bibliograficzny zgodnie z normą PN-ISO 690:2002. Jeśli dzieło było cytowane kilka razy w pracy, to tylko za pierwszym razem ma pełną formę, w kolejnych przypisach jest w formie skróconej z wykorzystaniem formy polskiej: Tamże, Tenże i Dzieło Cytowane (Dz. cyt.) lub łacińskiej: Ibidem, Idem i Opus citatum (Op.cit.). W całej pracy stosuje się jednolicie albo skróty polskie, albo łacińskie – system oxfordzki; 
  • przypisy wewnątrztekstowe, opatrzone nawiasem okrągłym i zawierające inicjał imienia i nazwisko autora oraz rok wydania dzieła i numer strony np. (A. Nowak 2010, s. 10)  – system harwardzki;
  • przypisy słownikowe, wyjaśniające znaczenie terminów, rozwiązujące skróty. Wyjaśnienie pojęcia zaczynamy od litery takiej, jaka jest w tekście głównym, w nawiasie po objaśnieniu tekstu powinno znajdować się źródło;
  • przypisy rzeczowe, objaśniające i komentujące fragment tekstu. Zaczynamy od wielkiej litery i kończymy kropką;
• przypisy przypisy końcowe, znajdujące się na końcu każdego rozdziału, którego dotyczą. Elementy, co do których nie mamy pewności, lub które posiadają informacje nie ze strony tytułowej cytowanego dzieła, należy uzupełnić informacją w nawiasie kwadratowym – system vancouverski. Odnośniki do przypisów umieszcza się w tekście głównym po znaku interpunkcyjnym (ponieważ mylnie mogłoby to zostać zinterpretowane jako potęga, jak również nie należy on do zdania). Przypisy nie powinny zajmować więcej niż 3/4 wysokości kolumny. W przypadku długich przypisów należy przenieść ich część na następną stronę. Nie powinno się umieszczać fragmentów przypisów zaczynających się od nowego zdania, jest to dopuszczalne tylko po wstawieniu o tym informacji: „Ciąg dalszy na następnej stronie...” (wyrównany do prawego marginesu i wyróżniony kursywą).

14. Opis bibliograficzny

Wydawnictwo rekomenduje poniżej podane sposoby zapisów cytowanych prac, jednak uznaje także stosowanie innych stylów bibliograficznych, jeśli są prowadzone konsekwentnie. Wykaz literatury zamieszcza się na końcu całej publikacji. Kolejność pozycji bibliograficznych jest alfabetyczna, według nazwisk ich autorów bez numeracji porządkowej dla systemów klasycznych (oxfordzki) i autor-rok (harwardzki), zaś dla tzw. stylów numerycznych (np. vancouverski) numeracja powinna być w nawiasie kwadratowym przed opisem bibliograficznym. Prace zbiorowe szereguje się według tytułów. Bibliografia powinna być przygotowana w alfabecie łacińskim. 

Bibliografia powinna być wyjustowana i złożona takim samym krojem pisma i wielkością czcionki jak całość książki. Dopuszczane jest dzielenie wyrazów, poza językami, w których się tego zwyczajowo nie robi. Nie należy jednak rozdzielać między wierszami elementów opisu bibliograficznego wraz z ich oznaczeniem skrótów, takich jak: numer wydania, numer tomu/części (vol.) oraz zakresów: stron, numeru normy czy patentu.

Link między wierszami dzielimy w miejscu ukośnika, znaku zapytania itp., ale w miejscu dzielenia nie dodajemy samodzielnie dywizu (jak przy dzieleniu wyrazów).

Książki jednego lub kilku autorów:

Nazwisko(a) autora(ów) i inicjały imion, tytuł książki, numer wydania [jeśli nie jest pierwsze], numer tomu/części (vol.), miejsce wydania, wydawca, rok wydania.

Przykład:

Cempel Cz., Wibroakustyka stosowana, Warszawa, PWN, 1989.

Samuelson P. A., Nordhaus W. D., Ekonomia, ed. 2, vol. 2, Warszawa, PWN, 2004.

Prace zbiorowe:

Nazwisko i imię redaktora, tytuł ksiażki, kolejność wydania, numer tomu (części), miejsce wydania, wydawca, rok wydania.

Przykład:

Tabakowska E. (red.), Kognitywne podstawy języka i językoznawstwa, Kraków, Wydawnictwo Książkowe, 2001.

Referaty i artykuły w pracach zbiorowych:

Nazwisko(a) autora(ów) i inicjały imion, tytuł referatu (artykułu), [W:] pełny tytuł pracy, inicjał imienia i nazwisko redaktora, kolejność wydania, numer tomu (części), miejsce wydania, wydawca, rok wydania, zakres stron (p.).

Przykład:

Gajda J., Publikacja lokalna czy globalna? – wokół jednego przypadku, [W:] Przestrzeń informacyjna książki, red. J. Konieczna, St. Kurek-Kokocińska i H. Tadeusiewicz, Łódź, Wydawnictwo Biblioteka, 2009, p. 123–130.

Artykuły w czasopismach (również elektronicznych) i wydawnictwach ciągłych:

Nazwisko(a) autora(ów) i inicjały imion, tytuł artykułu, tytuł czasopisma w cudzysłowie złożony antykwą, rok wydania, tom (vol.), numer (no.), zakres stron (p.). Numer DOI lub link do strony internetowej publikującej artykuł [jeśli artykuł posiada]

Przykład:

Pater Z., Lis K., Walczuk-Gągała P., Numerical Analysis of the Cross-Wedge of a Hollow Rail Axle, “Advances in Science and Technology Research Journal”, 2020, vol. 14, no. 1, p. 145–153.
DOI: https://doi.org/10.12913/22998624/115513

Prace niepublikowane:

Nazwisko(a) autora(ów) i inicjały imion, tytuł, określenie rodzaju pracy dla dysertacji (np. rozprawa doktorska), nazwa instytucji, w której wykonano pracę i jej siedziby, rok opracowania, informacja o technice wykonania (maszynopis, plik elektroniczny – kps, rękopis), instytucja przechowująca pracę.

Przykład:

Mazurek L., Zwiększenie efektywności pracy obrabiarek wielozadaniowych w elastycznych systemach produkcyjnych, praca doktorska, Politechnika Lubelska, Wydział Mechaniczny, 2010, kps, przechowywany w Bibliotece Politechniki Lubelskiej.

Normy

Pełny numer normy, tj. wszelkie oznaczenia literowe i liczbowe, rok (jeżeli nie wchodzi w skład numeru), tytuł (wraz z nadtytułem i podtytułem).

Przykład:

BN-77/4424-01 Śruby dociskowe z rękojeścią przestawną.

Patenty

Nazwisko i inicjał imienia autora, tytuł patentu, nazwa urzędu patentowego, numer patentu, data zatwierdzenia patentu.

Przykład:

Oryszczuk B., Urządzenia do uzdatniania paliwa płynnego oraz cieczy chłodzącej, Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, patent 161859, zatwierdzony 29.03.1989 r.

Strony internetowe:

Nazwisko i inicjały imienia autora [jeśli jest podany], tytuł, [W:] nazwa strony [data dostępu]. Link do strony internetowej

Przykład:

Torchała A., Na WIG20 trwa najlepszy giełdowy miesiąc w XXI wieku, [W:] bankier.pl [dostęp: 24.11.2020]. https://www.bankier.pl/wiadomosc/Na-WIG20-trwa-najlepszy-gieldowy-miesiac-w-XXI-wieku-8007462.html